Człowiek
jest istotą powołaną do wielkiej miłości. Wielka miłość jest
miłością bezgraniczną. Chrześcijanin żyjący tą bezgraniczną
miłością miłuje ludzi wszystkich wyznań, nie stawiając żadnych
granic swej miłości. Chrześcijanin rozpoznaje w każdym człowieku
odbicie pierwotnej doskonałości, jaką jest Bóg. Chrześcijanin
rozumie, że wszystko co dobre w różnych wyznaniach ludzi, ma swe
źródło w Bogu, Dobru Najwyższym. Nie ma granic w dobroci Dobra.
Chrześcijanin jednocześnie ma wyrozumiałość dla wszystkich
błędów w różnych wyznaniach, wiedząc, że mają one swoje
źródło w ludzkiej słabości, zakorzenionej w pierwotnym błędzie, któremu sami chrześcijanie jako ludzie podlegają.
Prawdziwy chrześcijanin jest więc bratem wszystkich i nikim nie
gardzi. Wszędzie wysławia doskonałość Boga i ma wyrozumiałość
dla niedoskonałości człowieka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz