Nieobcy

Nic nie jest tak obce Kościołowi Jezusa Chrystusa jak rozdział. Nic tak nie szkodzi jego życiu, jak ucieczka jego członków na odosobnioną pustynię albo ich egoizm, albo wreszcie troska jedynie o korzyść własnej wspólnoty. Takie skłonności prowadzą oczywiście każdą wspólnotę chrześcijańską, jakakolwiek by była, do zamknięcia się w sobie. Kościół święty, nasza Matka, „Matka wszystkich narodów, wszystkich ludów i poszczególnych ludzi, nigdzie na świecie nie jest obcy. Żyje on – albo przynajmniej z samej swej istoty powinien żyć – wśród wszystkich ludów”.¹⁴

14 AAS 38 (1946) 18.

Pius XII, Fidei donum, 21 kwietnia 1957